tahta kapıların gıcırtısı örümcek ağına takılı kırık camların ardında perdesiz bir sessizlik daracık sokakların kocaman anıları çığlıksız karanlığın gölgesinde zifiri efkârım sarmaşık gülleri el bende köhne zaman sensin ebe emenimde karanlık yürüdü aydınlığıma küçük adımlarım büyümüş yüzleştim eskilerimle çaresizlik çöktü düşlerimin sarhoşluğuna sokaklar sessiz kimsesiz büyüyen körpecik yüreğin ağıdı yakılır avluda sokak lâmbası bizsiz anlamsız …
Son Işık…
Birazdan son ışık da söner Kimsesiz bir masal mırıldanır karanlık Öyküler sıra sıra kabuğuna çekilir Bir nefestir belki zaman… Anıların kucağında yapayalnız Kahrolası kahkahalar nerdesiniz? Ne bir zil sesi yorar geceyi Ne bir kapı tıkırtısı, nafile Gidenler gitmişya geride kalan ne Birileri şarkılar mırıldanır inadına Kimsesizliğin gölgesinde… Bizim için bizimle ve bize İçimizde koskoca bir geçmiş …